Wist je dat in de Amerikaanse staat South Dakota twee reusachtige monumenten staan?
Mount Rushmore was mij het meest bekend. Uit de granieten rots zijn de portretten van vier Amerikaanse presidenten uitgehouwen. Het beeldhouwwerk is 18 m hoog en heel indrukwekkend.
Het andere monument, Crazy Horse, is nog in volle ontwikkeling en wordt ook uitgehouwen in het graniet van de Black Hills. Wanneer het af is zal het de belangrijke indianenleider Crazy Horse voorstellen, rijdend op een galopperend paard. Het zal het grootste sculptuur zijn dat ooit door mensen gemaakt is (195 m lang en 172 m breed).
Wat bezielt een kunstenaar om zijn leven te wijden aan het uithouwen van een granieten rots?
In 1908 werd Korczak Ziolkowski geboren in Boston. Hij werd wees toen hij één jaar was en verbleef in verschillende pleeggezinnen. In zijn tienerjaren werkte hij bij een schepenbouwer. En hoewel hij nooit een kunstopleiding gevolgd had, toonde hij een groot talent in houtsnijwerk. Toen Korczak 24 jaar was, maakte hij zijn eerste marmeren beeldhouwwerk. Zijn talent werd opgemerkt en in 1939 werkte hij mee aan het Mount Rushmore monument.
Wat later vroeg Siouxleider Henry Standing Bear hem om een monument te bouwen ter ere van de indiaanse helden. Korczak startte in 1948 met de bouw en stierf 34 jaar later zonder dat het project voltooid was.
Korczak droomde iets onmogelijks: één man kon uit een berg een monument beeldhouwen. Met wat verbeelding kan ik de kritieken nog horen:
“Je bent gek! Dit kan je nooit verwezenlijken! Je zal dat beeldhouwwerk nooit kunnen maken!”
Maar Korczak wist beter. Elke dag beklom hij de berg. Met een beitel en dynamiet verplaatste hij tonnen steen zodat zijn droom uit de granieten berg kon verschijnen. Korczak wist dat hij nooit lang genoeg zou leven om Crazy Horse te voltooien. Hij liet deze lijfspreuk achter:
Je moet alleen lang genoeg leven om anderen te inspireren grote dingen te doen.
Het is geweldig dat door vele vrijwilligers en organisaties eens Korczaks droom voltooid zal zijn. Voor mij is Korczak niet alleen een voorbeeld in het overwinnen van een granieten rots, maar ook in het overwinnen van de berg in zichzelf – een berg die hij alleen moest beklimmen. Een berg van financiële vraagtekens, een groot gezin en veel kritiek.
Moeten we niet allemaal zulke bergen beklimmen? Horen we niet allemaal af en toe de kritiek in onze oren:
“Je kan dit niet! Je bent gek! Dit kan je nooit bereiken!”
Ploeteren we soms ook niet alleen verder in een wildernis van onbegrip, van leugens, van onmacht, van pijn en verdriet? Het zijn onze ‘Gethsemane-momenten’ waar we op onze knieën verdrinken in onze tranen, waar we het universum overstelpen met smeekbedes, waar we ons ongelooflijk verlaten voelen …
Maar deze bergen voor onze neus zijn er niet toevallig, wreed en meedogenloos.
Mijn man heeft me van de letterlijke bergen doen houden. Mijn gezwoeg, gehijg, trillende spieren en zweet-me-kan-niet-meer, brachten me naar prachtige, ademloze uitzichten en naar alpenweiden met zeldzame bloemen. Hoe hoger de klim was, hoe verder en wijder het zicht.
Ik heb ondervonden, letterlijk en figuurlijk, dat er geen grote hoogtes zijn, zonder hoge bergen. Onze ziel bereikt grote hoogtes als we ons eigen ik beeldhouwen; dan creëren we ons eigen geestelijk monument om het universum meer licht en schoonheid te geven. En net zoals Korczak, zullen we dit niet in dit leven voltooid hebben. Uiteindelijk zullen we ook ontdekken dat, wat we ooit dachten, we nooit alleen geklommen hebben.
“We beklimmen bergen en het geheim van te overleven is om te klimmen, zelfs in het donker, zelfs wanneer het klimmen zinloos of onbelangrijk lijkt. Het is het klimmen, en niet de top, waar het om draait. En de groten beklimmen niet alleen bergen, ze beeldhouwen onderweg!” (Richard Paul Evans – Miles to Go)
